ÖZGÜRLÜĞÜ H İ S S E T

Damla Nur Güney 3 Ağustos 2019 20:13

Gözlerini kapat! Duyduğun sesler araba sesi değil, rüzgarın yorgun uğultusu. Yüzüne vuran ışık herhangi bir lambadan kaynaklanmıyor, ağaçların arkasında sana ışık tutmaya çalışan Güneş’ten geliyor. Saçlarının dağılmasına izin ver! Her bir saç telin gökyüzünü daha iyi görebilmek için yükseliyor. Parmakların özgürlüğün geçip gittiği yerlerde iz bulmak için kıpırdanıyor. Derin bir nefes al içine. Akciğerlerin temiz hislere hasret. Yüzünde hisset rüzgarı. Rüzgar yüzündeki kötü mimikleri alıyor. Serbest bırak dudaklarını, rüzgara teşekkür etmek için tebessüm etmek istiyor. Aldığın derin nefesi ver dışarıya, boğazına takılı kalmış aylardır belki de yıllardır orada bekleyen cümleler nefesine tutunuyor, dışarı çıkma umuduyla. Aklını boşalt, zihninin trafiğine sorumlular müdahale ediyorlar. Yeşil ışık yandı, hepsi geçene kadar kırmızıya dönmeyecek. Kalbinin elindeki mürekkebi yavaşça it aklının ucundan. Altını çizdiğin, üstünü karaladığın ne varsa aynı olsun, boyansın siyaha. Özgürlüğün izini süren parmaklarını göğe yaklaştır. Kaldır kollarını, teslim ol maviye.

Zihninin trafiği hafifledi, mürekkep kurudu. Birileri geldi, geldiği an geri gitti. Parmakların özgürlüğe kavuştu. Kolların teslim oldu hakimiyete. İçinde yeşerip solan cümleler toz oldu, karıştı havaya. Tebessümün silindi ama kalan mürekkepten daha güzeli çizilecek. Çizildi. Gülümsedin. Gözlerini aç, kendine geldin. Özgürlüğün izini süren parmakların kadar cesur oldun. Dışarı çıkmaya çalışan cümlelerin gibi kararlı, rüzgar gibi kahraman oldun. Kendi kahramanın. Sahi, sadece gözünü kapattın, neler oldu(n)?