Dönülecek Yollar, Çıkılacak Yokuşlar ve Diğerleri

Hangi yoldan döndüğümüz mü yoksa hangi yolda kendimizi gördüğümüz mü unutulmaz? Kaç tane yolu yarıladığımız mı önemlidir, kaç yolu bitirdiğimiz mi? Siz pencere kenarı yolcularından mısınız yoksa koridor tarafı da olsa umursamayanlardan mı? Şuan yürüdüğünüz yol mesela, göğünü başınızın üstünde fikirlerle taşıdığınız, yağmurlarına şarkı dinlettirdiğiniz yol. Size nasıl hissettiriyor?

Okuyunca çok sevdiğim kitap olan Ikıgai’de “Mutluluk sonuçta değil, süreçtedir.” diyorlardı. Sizce de öyle mi? Bence tam olarak öyle. Mutluluk yolun sonunda topluca beklemiyor. Yolun başında, yarısında, herhangi bir yerinde dalından koparılmayı bekleyen sabırsız bir meyve gibi karşılıyor bizi. Sayısız planın başından dönüyor, çıkmaya cesaret edemediğimiz yollarda koşuyoruz. Bazı zamanlar ayağımızın götürdüğü yere, bazı zamanlar gönlümüzün istediği yere gidiyoruz. Taşıt değiliz ki gittiğimiz yolların uzunluğu kalsın hafızamızda! Bize kalanlar gittiğimiz yollar oluyor sadece. Aştığımız mesafeler, boğulduğumuz nehirler, manzarasına kapıldığımız yol kenarları, düşüncelerimize paralel olmayan dağlar, söylediklerimizin kıyıya vurdurduğu denizler… Hepsi bir süreç ve bizim en büyük yanılgımız bu süreci biran önce bitirmek istemek. Sonuçların, sonların bize en büyük mutluluğu vereceğine inanıyoruz. Bazen varacağımız son nokta korkutuyor bizi, bazense son noktaya vardığını sandığımız yollar şüpheye düşürüyor. Bazen o yolda yolcu olmak istiyoruz, bazen de o yolun kendisi. Önümde uzanıp gitmesini dilediğim denizin berrak suları olmak istiyorum ben bazı zamanlar. Gideceğim, geçeceğim yerler belli olsun, sıra sıra dursun önümde. Seçimler yaptırmasın, seçtiğim yoldan korkutmasın. Kendi halinde duran suları önüne katan güçlü bir dalga olmak istiyorum bazı zamanlar da. Esip gürlemek doğamda olsun, her şeyi bir hışımla istediğim yere kendimle götürebileyim. Şu nemli bulutlarla gezen ürkek yağmura benzetiyorum kendimi bazen. Dolaşıyor, sürükleniyor, fırtınalara tutuluyor fakat düşmeye cesaret edemiyorum. Sevdiğim şarkının nakaratı kaçıyor, geriye almıyorum. Okumaktan keyif aldığım kitabı yarısında bırakmışım sanki, bitecek diye korkup kapağını bile açmıyorum. Akreple yelkovanın hiç yerinde duramadığı küçük bir saatin içine hapsolup zamanın hiç geçmediği evrenlerde kayboluyorum. Bazen de bana bir an yüz yıllar, bir an birkaç dakika sürmüş gibi gelen bu ikilemlerimi bu kadar uzun anlatabildiğime şaşırıyorum.

Bu satırları yazarken zihnimin içinde uzun zaman önce okuduğum ve çok sevdiğim bir şiir belirdi. Özdemir Asaf Sabaha Kadar şiirinde diyor ki :

Dünya o kadar büyük ki;

Bir noktayım ortasında, ne yapsam.

Bazan da o kadar küçülüyor ki dünya,

Devrilecek sanıyorum, kımıldarsam.

Hayat o kadar uzun ki,

Öyle bitmez geliyor ki bir an..

Bir de bakıyorum, o kadar kısalıyor ki;

Ne çıkar, diyorum, bir hayattan.

Saadet o kadar lazım ki yaşayana;

Billahi can verir uğrunda insan.

Hem o kadar boş ki mesut olmak,

Gün yüzü görmeden ölenlerin arkasından.

Ben o kadar önemli kişiyim ki,

O kadar iyiyim ki aklım ve düşüncelerimle.

O kadar fenayım ki ben

Delice niyetlerimle.

Uzun zaman sonra sizle farklı ikilemlerin, telaşların bitişiğinde buluşmak bana çok iyi hissettirdi. O zaman geleneksel sorumu soruyor ve size veda ediyorum. “Siz en çok ne olmak istiyor, hangi ikilemlerde kayboluyorsunuz?” 🌷

birdamlayazar blog sohbet